Wacław Laudowicz-zamordowany w Katyniu

                        WACŁAW STANISŁAW LAUDOWICZ

Podporucznik kawalerii rezerwy, Ośrodek Zapasowy Pomorskiej i Mazowieckiej brygady Kawalerii.Przyszedł na świat 14 października 1902 roku ,z ojca Michała, ziemianina właściciela majątku (143ha) Tuwalczew i matki Katarzyny .Służbę wojskową odbywał w centrum Wyszkolenia kawalerii w Grudziądzu (25 VII 1928-25 IV 1929),gdzie ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy kawalerii. Ćwiczenia rezerwy odbywał w 18 Pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu od 18 V-27VI 1931r. i 20 VI- 30 VII 1932 r.Za te ostatnie ćwiczenia otrzymał ocenę dobrą, zaś dowódca pułku określił, że „nadaje się na stanowisko dowódcy plutonu”. Podporucznikiem rezerwy został mianowany ze starszeństwem od 1 I 1933 r. (tajny Dziennik personalny Nr. 3/33) .

Kolejne ćwiczenia ,już jako dowódca plutonu liniowego odbywał w macierzystym pułku od 23 V-19 VI 1934r, od 15 VII-1VIII1936r. oraz od 3III-23 III 1939 r.

Wacław Laudowicz własnej rodziny nie założył , do chwili wybuchu wojny zarządzał wraz z ojcem rodzinnym majątkiem Tuwalczew. W sierpniu 1939 roku jako oficer rezerwy został zmobilizowany do Ośrodka Zapasowego Pomorskiej i Mazowieckiej Brygady Kawalerii .W wyniku działań wojennych znalazł się na Kresach Wschodnich. Po 17 września 1939 roku w wyniku agresji na te tereny Armii Czerwonej dostał się do niewoli sowieckiej, a następnie został uwięziony w obozie dla polskich jeńców w Kozielsku. Z obozu tego przesłał do rodziny do Tuwalczewa trzy listy .Wiosną 1940 roku na mocy tajnego rozkazu NKWD Nr. 025/1 z 9 kwietnia tegoż roku (nr na liście 71,nr teczki akt w obozie 4548) został wywieziony do miejsca kaźni w Katyniu i tam zamordowany strzałem w tył głowy. W 1943 roku został ekshumowany z dołu śmierci jako niezidentyfikowany pod nr.1561 i pochowany w bratniej mogile prawdopodobnie trzeciej. Przy zwłokach znaleziono m.in. list z adresem nadawczym: Tuwalczew, Błaszki pow. Kalisz, woj. Łódzkie,2 medaliki z łańcuszkiem i 2 listy.

Na naszym cmentarzu parafialnym ,na rodzinnym grobowcu rodziny Laudowiczów umieszczona jest tablica epitafijna poświęcona Wacławowi.

Maciej z Kalinowy -wojewoda sieradzki

O wojewodzie sieradzkim Macieju, którego Okólski a za nim Niesiecki, widzieli jako dziedzica Kalinowej i protoplaście możnego rodu Zarembów, zachowało się niewiele przekazów źródłowych. W tej gałęzi Zarembów nie ma dla Macieja miejsca, mógł on być jednak przedstawicielem innej rodziny, która przed Zarembami posiadała Kalinowę.

Z chwilą powstania księstwa sieradzkiego (1263/4) wszedł Maciej od razu do tamtejszej hierarchii urzędniczej Leszka Czarnego. Pierwszym jego urzędem była godność podkomorzego, z którym to tytułem wystąpił 1 marca 1265 roku. Kolejnymi szczeblami w karierze urzędniczej Macieja były: najpierw stanowisko sędziego, potem zaś od 1286 roku godność kasztelana sieradzkiego. Ukoronowaniem jego kariery na dworze Leszka Czarnego był urząd wojewody, który otrzymał w 1287 roku. W czerwcu tegoż roku ,na polecenie Leszka Czarnego wojewoda Maciej poprowadził rycerstwo sieradzkie przeciwko księciu czerskiemu i mazowieckiemu Konradowi II. Powodem tej odwetowej wyprawy na Mazowsze była pomoc udzielona przez Konrada Litwinom w ich najeździe na ziemie Władysława Łokietka.Rycerstwo sieradzkie wkroczywszy na Mazowsze siali spustoszenie oraz zebrali pokaźne łupy. W drodze powrotnej jednak sieradzan zaatakował niespodziewanie książę mazowiecki.

Barwny opis tej bitwy przedstawił Jan Długosz w swoich „Rocznikach”. „Wreszcie na pograniczu Mazowsza o świcie dwudziestego piątego czerwca Konrad atakuje wymienionego wojewodę Macieja i jego wojsko odpoczywające w całkowitym rozprężeniu i nieładzie, spokojnie na postoju bez straży, jak to zwykle bywa w chwilach powodzenia, o czym się już dawno dowiedział od wielu zwiadowców . Pogrążonych we śnie, znużonych żołnierzy nagłym atakiem poraził do tego stopnia ,że garstka, która oprzytomniała, jak szalona i oszołomiona rozbiegła się ,pozostali uciekli pospiesznie z przerażeniem. Wódz wyprawy, wojewoda sieradzki Maciej z garstką rycerzy, którzy się zbiegli do niego, wmieszawszy się śmiało do walki, daje wiele powodów dzielności i ginie w boju”. Podobny los spotkał towarzyszących wojewodzie rycerzy. Maciej był jedynym wojewodą sieradzkim który poległ na polu walki.Wieść o klęsce Macieja szybko dotarła do Sieradza , bowiem już 27 sierpnia 1287 roku z tytułem wojewody występuje niejaki Piotr.

Na podstawie:

1.Polski Słownik Biograficzny

2.Jan Pietrzak -Poczet wojewodów